Wegzeilen van onszelf: Een reis naar innerlijke vrede

De lente nadert met rasse schreden in het Middellandse Zeegebied en de zeilsport ontwaakt uit haar winterslaap. Gelukkig zijn zeileigenaren hun winteronderhoud aan het afronden en zich aan het klaarmaken om hun drijvende speeltuigen de haven uitte varen, terwijl anderen contact beginnen op te nemen met verhuurbedrijven en hun zomerreizen aan het plannen zijn. En dan zijn er enthousiastelingen zoals ik - zeer gepassioneerd - dienooit zijn gestopt met zeilen en racen gedurende de winter.

We weten allemaal dat zeilen een metafoor is voor het leven, dat net als het leven zijn portie tegenstellingen, discussies en ruzies bevat. We hebben de bittere smaak van ruzies aan boord van een boot ervaren en we weten allemaal dat er geldige redenen zijn om ze te vermijden. Hoewel deze redenen voor de hand lijken te liggen en misschien overbodig zijn om te noemen, laten we ze toch eens bekijken om ons begrip te versterken.

Ten eerste moeten we rekening houden met de beperkte ruimte op een boot, waardoor het voor mensen aan boord moeilijk kan zijn om fysiek contact te vermijden tijdens een ruzie, waardoor de spanningen kunnen escaleren. Aan de andere kant kan de boot dienen als een effectieve leerschool voor tolerantie: als je niet overweg kunt met je bemanningslid, kun je hem niet ontlopen - drie minuten later staat hij weer voor je neus, dus je kunt net zo goed leren vreedzaam samen te leven. Boten, vooral op zee, kunnen een gevoel van isolatie geven. Dit isolement kan emoties tijdens een ruzie versterken omdat er geen gelegenheid is om "een frisse neus te halen" zoals in andere contexten.

Daarnaast, en dit is een punt dat ze allemaal omvat, moeten we rekening houden met de veiligheid aan boord. Boten zijn onderhevig aan risico's en gevaren die verergerd kunnen worden door een ruzie. Ruzie maken tijdens het zeilen of aanmeren kan bijvoorbeeld de bemanning afleiden en het risico op ongelukken zoals aanvaringen of schipbreuken vergroten.

De boot is een heel bijzondere microkosmos; het is een plek met zijn eigen regels, waar ons "aardse zelf" beter niet aan boord kan gaan en waar we de kans hebben om een "zee-zelf" op te bouwen en ons te verbinden met wie we zijn en wat we aan boord weten te doen.

Aan boord worden we wat de zee vraagt, ontdaan van versieringen; de rest moet aan wal blijven. Op een jacht is er behalve de kapitein en de eigenaar geen andere hiërarchie; er is solidariteit, empathie en een geest van samenwerking. Er is geen eerbied; onze geloofsbrieven en waarde worden elke dag opnieuw geschreven tijdens het zeilen; op zee gaat het om onze houding ten opzichte van de navigatie. Dat is alles.

Als ik op een boot ben, observeer ik mijn bemanningsleden en realiseer ik me - voor zover ik ze ken - dat ze anders zijn dan aan land. Ik denk dat dit iets is dat alle zeilers treft als ze een paar mijl onder hun riem hebben en wat ik waarneem is de geleidelijke bevrijding van dat "aardse zelf" door ons allemaal. Hoe meer de dagen verstrijken, hoe duidelijker deze bevrijding wordt.

En juist in deze heerlijke vakantie van onszelf ligt de essentie van zeilen: een kostbare kans om onszelf van binnenuit te ontdekken.

Voor velen vertegenwoordigt de boot een heiligdom van rust, een eiland van vrede ver van de druk van het dagelijks leven. Het is een plek waar de tijd lijkt te vertragen, waar het geluid van de golven en de wind in de zeilen gedachten in een zachte omhelzing wiegen. Maar een vaarvakantie is meer dan ontspanning en recreatie. Voor velen betekent zeilen dat ze de kans krijgen om diep na te denken en zich innerlijk te vernieuwen.

Het is een moment om aan de routine te ontsnappen, weg van ons dagelijks leven, ver weg van de hectiek van de steden, en onszelf te vinden in een omgeving die uitnodigt tot kalmte en contemplatie. De dagelijkse routine, met zijn onophoudelijke eisen en sociale verplichtingen, kan onze authenticiteit verstikken en verhinderen dat we echt contact maken met onszelf. Op een boot nemen we afstand van dit alles, maken we onze geest vrij en vinden we ruimte om ons innerlijke zelf te verkennen. Het is een tijd voor langzame, ongehaaste reizen die ons in staat stellen om volledig op te gaan in de ervaring. Navigatie kan geen starre agenda hebben en biedt de gelegenheid om te dwalen, te observeren en de omgeving om ons heen in ons op te nemen.

Last but not least is er de bevrijding van sociale rollen. In de maatschappij worden we vaak gedefinieerd door de rollen die we spelen: ouders, professionals, vrienden, partners. Deze rollen kunnen kooien worden die ons opsluiten, waardoor we niet vrijuit kunnen uiten wie we werkelijk zijn, voorbij de verwachtingen van anderen. Op een boot worden alle sociale rollen opzij gezet. Het maakt niet uit wie je bent in de buitenwereld; wat telt is je authenticiteit en je vermogen om je aan te passen en te navigeren met de krachten van de natuur. Bevrijd van de beperkingen van sociale rollen ontstaat er ruimte om nieuwe delen van jezelf te ontdekken, je individualiteit te omarmen en een gevoel van innerlijke vrijheid te herontdekken.

En dit gebrek aan sociale titels is een van de keerpunten: op een boot is iedereen betrokken, iedereen is gelijk. Iedereen stemt ermee in zijn deel te doen met nederigheid en sereniteit; consistentie wordt niet opgebouwd door academische titels of maatschappelijke status.

Een goed uitgevoerde aanmering, een keurig gevouwen zeil aan het eind van de dag en een opgeruimd dek dragen allemaal bij aan de vorming van een "zeeman-zelf", ter vervanging van de vele "overbodige zelven".