Rond de wereld op een zeilboot met zeeman Jirka Denk

Wat hielp? Werd het beter?

Nou, met opeengeklemde tanden heb ik 14 dagen gevaren, de wal verdween op de vierde dag, dus het was maar een week. Het moest gewoon verdragen worden. Het had geen zin om met haar te praten. In een ander geval was het net zo erg. Maar je ziet wel vaker dat mensen in interne problemen raken, hoewel meestal niet zo ernstig.

Iemand meenemen met wie je nog niet eerder twee weken op de oceaan bent geweest, is een risicoBen

je van tevoren bekend met de bemanning die met je meevaart?

Ik kom uit Suriname met een jongen die zijn 9-jarige zoon meeneemt en we hebben elkaar nog nooit ontmoet. We hebben elkaar een paar keer aan de telefoon gesproken, maar ik heb hem nog niet gezien vanwege mijn werkdruk. Maar dat vind ik niet erg. Ik laat het een beetje aan het lot over. Ik ga ervan uit dat het geen toeval is en dat ik er misschien nog iets van leer. Daarom leer ik zelden mensen van tevoren kennen, maar het gebeurt soms.

De overige bemanningen zijn vrienden, familie, mensen die ik een beetje ken, sommigen brengen vrienden mee die ik niet ken. Het is een beetje een loterij, maar het is het waard. Zelfs als ik ze zou ontmoeten, zou ik niet weten hoe die persoon zal reageren.

Ik ga liever alleen dan met een idioot in de bemanning, dat is zeker. Hoewel ik mijn hele leven met mensen heb gewerkt, begrijp ik deze mensen niet per se. Ik beschouw het als standaard, dat zo iemand eens in de zoveel tijd opduikt in de crew. Zelfs als je hem kent en al vijf jaar "een biertje of twee" met hem gaat drinken, kom je er pas achter wie hij precies is als je hem in een ongemakkelijke situatie brengt.

Daarom zeg ik voor de grap tegen mensen dat als je wilt trouwen, het een risico, een gok is om met iemand waar je nog geen twee weken mee samen bent geweest de oceaan op te gaan. Ik denk niet aan zeilen in de Caraïben van kroeg naar kroeg, ik bedoel niet gastro yachting. Het gaat ook niet alleen om een echte zeehut. Het kan ook kamperen in een tent in de regen zijn. Of in de bergen. Als iemand verdwaalt, bevriest en de duisternis dreigt ... Dat soort situaties.

En wat ergert je het meest aan zulke mensen?

Ik weet niet hoe ik die eigenschap moet benoemen ... Ik zie het bijvoorbeeld bij de wedstrijden die ik heb georganiseerd. Het is de eerste keer dat iemand op een boot zit. De eerste dag zijn ze clueless, de tweede dag vinden ze hun voeten, de derde dag is goed, en de vierde dag zijn ze al advies aan het uitdelen. Hé, luister, je moet daarheen gaan, je moet deze lijn losser maken, en je moet niet vloeken? Wat is dit voor eigenschap? Mensen zonder gezond verstand? Af en toe duikt er zo'n betweter op, die in zijn leven nog niets gedaan heeft.

Bloedbad en winden van 200 km per uurWat

is uw meest avontuurlijke ervaring op zee?

Ik ben altijd blij als alles volgens plan verloopt. Dat is het vreemdste. Feit is dat sommige dingen stuk gaan en altijd stuk zullen gaan. Dat is niet te vermijden.

Toen we naar South Georgia voeren, kwam er na vier dagen een storm over de Falklands met 200 km per uur wind. Gelukkig zaten we verborgen. Het was een bloedbad en de hevigste wind die ik ooit heb gezien.

Toen we vervolgens acht dagen naar South Georgia gingen, ging de verwarming stuk de nacht voordat we de reis afmaakten. Het heeft me echt geraakt! Het is op dezelfde hoogte als Kaap Hoorn en het is ijskoud. Je moet zoveel verschillende dingen meemaken, je moet zoveel leven en overleven en dan gaat de verwarming stuk.

Hoe heb je het overleefd?

Gelukkig werkte de generator, die het niet altijd doet, deze keer wel. En ik had een convectiekachel, dus we kropen 's morgens en 's avonds een uur in één hut. s Nachts lagen we in slaapzakken en overdag was het niet zo koud, zo'n 12 graden.

En hoe ging je om met de storm op de Falklands?

We lagen op een beschutte plek achter een vrachtschip. Van de acht touwen waaraan we vastzaten, braken er twee en waren er twee gerafeld. Binnen een paar uur. Ik keek alleen maar naar buiten om te zien of de lijnen het hielden of niet. Het idee om een andere lijn te pakken en die vast te knopen was totaal ondenkbaar. Ik verloor de windmeter bij 60 knopen, hij was vernield en doorgebrand. Naar verluidt, registreerden ze een wind van meer dan 100 knopen, dat is 200 km/u.

Had je een back-up plan, wat ging je doen als de andere touwen het niet zouden houden?

Als er nog twee touwen waren gebroken en we echt maar aan twee touwen hingen, had ik natuurlijk op de een of andere manier een touw moeten gaan vastmaken. Dat zou ik zeker gedaan hebben, dat is zeker.

Een keer, ik denk in 2010 in Patagonië, toen ik voor het eerst terugkwam van Antarctica met de eerste boot, was er ook een storm van ongeveer 130 km/u, en die dwong ons om voor anker te gaan. En in die wind moest ik het touw ergens gaan vastmaken. Maar als je moet, moet je.

En de mooiste ervaring?

Je moet beseffen dat op een langeafstandsreis tot 98% van de situaties mooi, aangenaam, koel - romantisch zijn. Waar mensen het meest naar vragen en waar ze over schrijven is meestal maar de resterende 2%. Ook worden die goede ervaringen niet goed verwoord. Iemand zal bijvoorbeeld zeggen: nou, het was mooi, en de volgende dag was het mooi, en de derde dag was het helemaal mooi. Dat is niet erg interessant :)

Maar wat waren de echt onvergetelijke ervaringen? Toen we met Hanička op Antarctica waren, was ze nog geen drie jaar oud en liep ze tussen zeehonden en pinguïns. Ik herinner me dat nog heel goed. Dat ze iets mocht meemaken dat met niets te vergelijken is.

In South Georgia was het nog krachtiger. In Antarctica zagen we ongeveer 5.000 pinguïns in één kolonie, maar op het Georgische strand, dat ongeveer 5 km lang was, waren er 400.000 pinguïns. Ik, mijn vrouw en dochter, 400.000 pinguïns, en geen enkel mens binnen een straal van 100 km.

Dat zijn ervaringen ...

En toen wij en Hanička in Frans Polynesië waren in een baai. Er waren zwartooghaaien, die vriendelijk zijn ook al zijn ze anderhalve meter lang. We hielden handen vast met Hanička, liepen in de baai en ongeveer 10 haaien zwommen om ons heen. Ik herinner me dat graag, omdat je beseft dat ze vriendelijk waren.

Jiří Denk's reizen rond de wereldIn

de jaren van 2000 tot 2006 ondernam Jiří Denk 30 reizen. De meest baanbrekende reis voor hem kwam in 2005

, toen hij voor het eerst de Atlantische Oceaan overstak en tot het besef kwam dat hij werkelijk over de oceanen kon zeilen.

Met dat in zijn achterhoofd kocht hij in 2006 in Nieuw-Zeeland zijn eerste zeilboot, de 12 meter lange aluminium zeilboot Altego I , waarmee hij in april 2007 aan een reis rond de wereld begon. In negen etappes voer hij geleidelijk aan naar Fiji, Papoea-Nieuw-Guinea, Bali, Maleisië, Thailand, de Malediven, Madagaskar en Zuid-Afrika. Hij bezocht ook Brazilië, Uruguay, Argentinië, Patagonië, Antarctica, Chili, Frans Polynesië en de Cook Eilanden, en legde in totaal 32.490 NM af. In 2010 werd Altego I de 7e Tsjechische boot

die de wereld rondzeilde en werd hij de 12e Tsjech in de geschiedenis die dit deed. Bovendien was het de eerste Tsjechische boot in de geschiedenis die continentaal Antarctica bevoer...

In 2014 had hij Nieuw-Zeeland rondgevaren, naar Fiji, Vanuatu, de Salomonseilanden, evenals Papoea-Nieuw-Guinea, Australië, Micronesië, de Filipijnen, Sandakan in Borneo, en langs de Kinabatangan-rivier, het Sultanaat van Brunei, Borneo, via Singapore, Maleisië en Thailand. De allerlaatste reis met de Altego I was van Thailand via de Andaman-eilanden en de Similan-eilanden terug naar Thailand. Het totaal bedroeg nog eens 13.870 NM

.

In 2014, na de geboorte van zijn dochter, besloot hij zijn boot te upgraden naar de grotere Altego II en opnieuw op weg te gaan rond de wereld, wat al snel veranderde in een reis om de twee Amerika's te omzeilen. Hij vertrekt vanuit Nieuw-Zeeland en maakt nog drie reizen naar Antarctica, het Koninkrijk Tonga, Fiji, Vanuatu, Nieuw-Caledonië en Frans-Polynesië, Gambier, Chili en Ushuaia (Patagonië). Deze laatste negende etappe heeft hem over de Falklands, Zuid-Georgië naar Brazilië gevoerd. Wat staat Jiří Denka op de tiende te wachten?

In 2019 zette hij zeil vanuit Upernavik, Groenland, om de gevreesde Noordwestelijke Doorvaart (Groenland-Canada-Alaska) in de Noordelijke IJszee rond de Noordpool te proberen. Na zesendertig dagen varen en 3.080 Nm slaagde hij op 4 september 2019 om 18.30 uur. Jirka's schip werd daarmee het eerste Tsjechische schip ooit dat deze reis volbracht.